هیچ‌کس تمایلی به میزبانی آمریکا در جام جهانی نداشت

به گزارش مرکز تحلیلی رافق، گاردین به مناسبت میزبانی ایالات متحده در جام جهانی ۲۰۲۶، به یادآوری خاطرات جام جهانی ۱۹۹۴ پرداخته است. این روزنامه به نقل از جورج وکسی، ستون‌نویس نیویورک تایمز، اشاره کرده که ایالات متحده به دلیل درآمد مالی بالقوه‌ای که از این میزبانی به دست می‌آورد، انتخاب شده و نه به خاطر مهارت‌های فوتبالی. این کشور به عنوان یک استادیوم و هتل بزرگ اجاره داده شده است و هیچ شکی در این مورد وجود ندارد، زیرا ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم تنها در دو جام جهانی شرکت کرده و به مدت یک دهه لیگ حرفه‌ای فوتبال نداشته است.

روزنامه «یو اس‌ای تودی» در روز قرعه‌کشی به آمریکایی‌ها یادآوری کرد که حق دارند به جام جهانی بی‌توجه باشند و این رویداد را به تمسخر بزرگترین ورزش در «کامرون، اروگوئه و ماداگاسکار» توصیف کرد. تام ویر، ستون‌نویس، نوشت: «نفرت از فوتبال، آمریکایی‌تر از پای سیب مامان، رانندگی با وانت یا گذراندن عصر شنبه با کنترل تلویزیون در کانال‌های مختلف است.» او همچنین به این نکته اشاره کرد که میزبانی جام جهانی ممکن است به محرکی برای پذیرش فوتبال در ایالات متحده تبدیل شود.

آمریکایی‌ها نگران بودند که رونق فوتبال چه تأثیری بر چهار ورزش اصلی این کشور خواهد داشت، در حالی که فیفا تنها به دنبال کسب درآمد بود. قرعه‌کشی در لاس وگاس برگزار شد و چهره‌های مشهوری چون بیل کلینتون، فی داناوی، جف بریجز و جسیکا لانگ در آن حضور داشتند. مراسم افتتاحیه در ورزشگاه سولجر فیلد شیکاگو برگزار شد و با حضور اپرا وینفری، دایانا راس، داریل هال و گروه B-۵۲ به صورت مجلل و آفتابی اجرا شد. اما این مراسم با حادثه‌ای مواجه شد؛ وینفری از صحنه افتاد و مچ پایش پیچ خورد و دایانا راس شوتی را از فاصله نزدیک به دروازه از دست داد. آلمان بازی افتتاحیه را با نتیجه ۱-۰ به پایان رساند و این رویداد تحت تأثیر تعقیب تلویزیونی پلیس لس‌آنجلس قرار گرفت.

در ۴ ژوئیه ۱۹۸۸، حق میزبانی به ایالات متحده اعطا شد، در شرایطی که شیلی از رقابت کناره‌گیری کرده بود و برزیل هنوز رئیس فدراسیون خود را منصوب نکرده بود. رقابت تنگاتنگی میان ایالات متحده و مراکش برای میزبانی وجود داشت که در نهایت ایالات متحده با ۱۰ رأی در مقابل ۷ رأی مراکش و ۲ رأی برزیل پیروز شد. آیا محرومیت مکزیک از جام جهانی ۱۹۹۰ به دلیل استفاده از بازیکنان بالای سن قانونی در یک تورنمنت جوانان، تلاشی برای هموار کردن راه ایالات متحده به جام جهانی ۱۹۹۴ نبود؟ هاولانژ مطمئن بود که ایالات متحده بازاری آماده برای بهره‌برداری است، اما با وجود این که فیفا از میزبانی جام جهانی به عنوان راهی برای تحریک علاقه به فوتبال صحبت می‌کرد، تردیدهای زیادی وجود داشت.

آیا می‌توان روی سطوح مصنوعی پونتیاک سیلوردوم در میشیگان و ورزشگاه جاینتز در نیوجرسی چمن گذاشت؟ تأثیر برگزاری مسابقات در چنین منطقه جغرافیایی وسیعی چه خواهد بود؟ و بازیکنان چگونه با گرما و رطوبت کنار خواهند آمد، به ویژه با توجه به اینکه بازی‌ها در ساعات ظهر و بعد از ظهر برگزار می‌شوند تا بازارهای تلویزیونی اروپا را پوشش دهند؟ به طور کلی، اولویت دادن به بازارهای تجاری بالقوه بر کشورهای سنتی فوتبال، چه چیزی را در مورد روند بازی نشان می‌داد؟ آرتمیو فرانچی، رئیس ایتالیایی یوفا، به صراحت گفته بود که «هرگز با برگزاری جام جهانی برای شرکت‌های چندملیتی موافقت نخواهد کرد» و او تنها کسی نبود که از مسیر تجاری فوتبال تحت رهبری هاولانژ ناراضی بود.

او در سال ۱۹۸۳ در یک تصادف رانندگی جان باخت و ابهاماتی در مورد مرگ او وجود داشت که باعث شد آلبرتو بالارین، روزنامه‌نگار ایتالیایی، تحقیقاتی را آغاز کند. او دو موتورسوار خارجی را به عنوان مظنونان بالقوه در یک قتل احتمالی شناسایی کرد. ادعا می‌شود که عناصری در فیفا که شاهد از دست دادن میزبانی جام جهانی ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ توسط آمریکا بودند، مانعی کلیدی بر سر راه موفقیت سومین پیشنهاد میزبانی خود مشاهده کردند و شاید قتل آرتمیو فرانچی نیز در این زمینه تأثیرگذار بوده است.

این متن گزیده‌ای از کتاب «قدرت و جلال» نوشته جاناتان ویلسون است. اما حالا ایالات متحده دوباره میزبان جام جهانی است و اگرچه در زمان برگزاری رقابت‌های ۱۹۹۴ میزبانی را با رویکرد علاقه‌مندی مردم به فوتبال و درآمدزایی به دست آورد، اما میزبانی سال ۲۰۲۶ به دستاوردهای سیاسی دولت ترامپ مرتبط است. آمریکایی‌ها از این جام جهانی اعتبار سیاسی از دست رفته را در قالب تحمیل ایده‌های خود با همکاری فیفا که با اینفانتینو در نقش سرسپرده ترامپ قصد دارند باقیمانده اعتبار این ورزش پرطرفدار را نیز از بین ببرند، به دست خواهند آورد.

موج نارضایتی در ایالات متحده از برگزاری جام جهانی فوتبال با توجه به شرایط اقتصادی این کشور و انزجار برخی کشورها از دخالت سیاست در جام جهانی ۲۰۲۶، به همراه ۴۸ تیمی شدن جام جهانی، این رویداد را به کمرنگ‌ترین حد ممکن خود رسانده است. عقده‌های انزوای آمریکا در این جام جهانی از همان ابتدا با مشکل‌سازی برای روادید برخی اعضای کشورها و برنامه‌ریزی برای برگزاری رویدادهای خارج از شئونات دینی و مذهبی برخی کشورها در بازی‌های جام جهانی، مشهود است. برای ایالات متحده در جام جهانی ۲۰۲۶، سیاست مهم‌تر از روح فوتبال و ورزش است و این اصرار به زودی صندلی اینفانتینو را لرزان‌تر و به سمت سقوط کامل پیش خواهد برد، اما فوتبال تنها فوتبال است و فهم این موضوع برای سیاستمداران آمریکایی دشوار است.